He vivido hostigado mucho tiempo,
por dolores antiguos,
sin saber
desprenderme de los malos recuerdos
ni abandonar estériles lamentos.
Regresaba sombrio a este lugar,
angustiado,
como a un laberinto,
pero abrí sus ventanas poco apoco
a la luz,
a los grillos,
a la luna.
Torno ta os poemas de Vicente, con angluzia. Una gambada por o mío lugar me fa tornar ta ixas pachinas, ande trobo as parolas precisas, no cal debana-me os sesos ta trobar ixe punto d´espresión tan zertero y chirmano con o mío sentir.
Cosirar casas espaldadas, marguins desfeitas, trocos barzaús, y marueños por toz os puestos. Replegar tamién com´ una ringlera de nombres y un esclatíu d´acordanzas. Nombres que tiengo en as escrituras cuasi siempre cambeaús, impresonals, se tornan prosimos, familiars, cutianos. Com´una "catarsis" zereña y prezisa ta sustener l´aliento d´un lugar, acordanza de unas bidas que nos han daú a nuestra.
Camino con cuatro presonas qu´eban bibiú astí, antes de qu´ ista soziedá que agora esclata por toz os puestos, nos fe- se creyer que nos n´ebanos d´ir, y a desidia s´adueñase de cuasi tot.
Rosa, Teresa, Severino, Luis, m´acompañón n´ixa remeranza mezcla de recosiros y preta realidá.
Quiero beyer o laú bueno encara; a calle y muitos puestos son escoscaús con o treballo de presonas que biben astí, casa mía no s´ha espaldaú, l´imos feito resistir, y a presencia d´as gallinas por a era y a "delicatessen" de os tomates de Sara y Agustín m´aconortan.
Remato como he prenzipiaú con escritos de Vicente Sánchez, rechirar y rechirar - O país desierto- . No preciso cosa más, n´ista mañana gris pero no triste, apañando l´alacena de os ricuerdos, esbarrar o dramatismo y fe-los míos, a la fin, sin tristura.
Uno ha de hacer la paz con su pasado
si no quiere que mine su presente.
Aceptar lo que no puede cambiar
y aprender a vivir en el momento.
Que el perdón finalice sufrimientos
y pose en nuestros rostros la sonrisa.