Abside Iglesia Moriello de Sampietro

Abside Iglesia Moriello de Sampietro
Abside Iglesia Morillo de Sampietro

jueves, 22 de julio de 2010

Escrito Rebista Monte Perdido

Fa diyas que no he puesto escribir cuasi cosa. Yera fendo a rebista Monte Perdido.astí ye l´escrito que ba a salir en o numero 55, a primeros de agosto.

A YO TAMIEN ME CUACA SOLANA.

L´atro diya, rechirando en un arca de diapositivas, m´en trobé una, de Ibón, o mío fillo, cuan teneba 2 años, por medio una faixa con una linterna en a mano. Ascape me acordé que yera en Solana. D´antes ibanos por astí, por ixa que a yo me fa goyo clamar “ a ruta de o silenzio”.
Sentiba charrar de Solana, en Moriello , Morillo de Sampietro, o mío lugar, cuan yera ninona ; que si s´en eban iu por o pantano de Xanobas..., que si los eban espachau..., que si o Patrimonio les eba sacau as tierras ta plantar pinos, que si dimpués de salir a chen eban feito as pistas... O que se siente de chicotes, y no se replega, ni te lo esplican, se graba en o tozuelo y s´en baixa ta o corazón.
O mío yayo charraba con muito respeto de unos lugárs como Burgasé, Caxol, Campol, Castellar, Xinuabel... y de casa tal u casa cual ... de ixos territorios ta yo cuasi fantásticos y desconoxius. No podeba entrefilar que yera a bal de a lau.
Una bez, ya de mas gran, me asomé a punta o tozal de Nabaín y bide: A Solana. Ixa inmensidá de territorio cuasi mítico, tan zerca y tan esconoxiu. – Astí, no en bi-ha garra de chen, solo que en S. Martín,- y se remató a comesazión.
Dimpués, ya por os años ochenta, nos afizionemos a ir ta Solana; a replegar fongos, fer gambadas, a fer fotografías... con amigos, con os forestals, con o ninón chicote. Este lugar debe ser... y yera : Campol, San Martín, Billamana, Giral, Gere, Caxol, Xinuabel, Castellar, Burgasé... dende que marchabas dica que tornabas no te trobabas a dengún. Si un caso, bel pastor u bel bezino que agora bebiba en Barcelona u Zaragoza.
Una bez fuemos con o ninón y “a tienda de campaña” y nos quedemos a laú de as casas de Gere. No sé como, pero nos pusemos en o sendero de pasar as bacas, a ixo de a mediodiada , prenzipió a pasar una ringlera de bacas... con as esquillas y esgramecando. O ninón no deziba mas que papa, mama y augua; pero ixe diya nomás deziba que: ¡baca! ¡baca!...
Fendo fotos nos trobemos en o cabecero de un balcon un grabau en a piedra, de una presona con unos pantalóns abombaús. Antonio Pla diz, que ye un guerrero de a tribu de os belgas. A yo cuasi me paez mas, a l´amo de ixa casa de calzón.
Un año dizión que iban a fer una fiesta de os antiguos becinos. Fuemos a fer fotos, y nos conbidón a chintar. Fue mui emozionán: cadagún se puso en o pecho un cartel con o lugar de o que yera. Paizeban cosas sin importancia pero prou que la teneban. Conozié o nombre de toz os lugars, que encara no los sabeba, y los bide escritos, como si a la par se dibuxase a mapa en a realidá y en a mia capeza.
Feba prou que sabeba, por fin; o que eba pasaú con a Solana.Pero ixe diya como si no ese pasau cosa, aparqué a impotenzia, a rabia y a tristeza, y me dediqué a conocer chen: Luis, Miguel Angel, Ramón, Montse, Pilar, Ricardo, etc... son nombres que ponen cara a aquellos cuasi “esqueletos” de casas que yo eba conoxiu.
Ye por todo ixo por o que he feito ista chiqueta charrada, y por mandar un pensamiento optimista, ya que soniar ye gratis, que se tresbata o pasau y o presente y en o futuro, tienga que charrar de una ruta que siga de cualcosa mas que de silenzio.



jueves, 1 de julio de 2010

DEBINETAS

Una debineta ye una "adivinanza"
un chuego ta ninóns y no tan ninóns
mui emplegaú a o laú de falordias,
y trapazas, en as beiladas.

CUAN BA TA O MONTE
BA FARTETA,
CUAN BA TA CASA
SIEMPRE BA LASETA.



DOS PELUDOS,
Y UN PELAU
Y UN ZAMARANDUNGO
A O LAU