Abside Iglesia Moriello de Sampietro

Abside Iglesia Moriello de Sampietro
Abside Iglesia Morillo de Sampietro

lunes, 9 de marzo de 2015

NO SE CUANDO NOS BEREMOS.

Prou tiempo fa que no podeba escribir, no m´en podeba apañar. Bi ha que tener ganas ta fer charradetas, torna-se a trobar con os escritos, fa diyas que foy a fuineta, no me fa goyo tornar a escribir, rechirar en o tozuelo y troba-me con as chens que ya no y son, que s´en han iu que s´ha remataú o tiempo de ser astí, en a mia bida.
 A mia mama, l´alma de a casa de Morillo, a forniga de ixos móns que agora y son una miqueta mas solos. Tamién pue ser o que siempre m´eba  paiziú a yo, que astí biben en ixa redolada os míos debanpasaús y yo no puedo permitir que no tiengan casa ni güerto, ni figueras ni zerulleros, ni nugueras.
 Esfenderé a casa de o mío pai, deziba Grabiel Aresti. Uey yo tamién lo digo. Cuentra a inchustizia, a desiria, a cruda ley de os dineros y os rendimientos, os mandamases compraús, os "defensórs" de as tradizións...
Con as mans, os brazos, todo o cuerpo y  os mas grans deseyos que pueda guardar en o mío peito, faré o que pueda ta esfender a casa de os míos debanpasaús.
No tiengo que dezi-zos adiós porque sez y serez siempre astí en a yerba, en os arbols u encara en a yedra de as ruinas de tot ixo que tiempo y tiempo l´ez dau bida.
Y a puerta ye ubierta ta o que con yo, por fin bienga a fe-zos compañia.