Abside Iglesia Moriello de Sampietro

Abside Iglesia Moriello de Sampietro
Abside Iglesia Morillo de Sampietro

sábado, 21 de octubre de 2017

Sanmigalada, tristura y ...prou,

  Sanmigalada a la  fin, plebeba, y s´ha feito reyalidá o dicho de yayo:  Siempre plebe a la fin de o sequero. Ixe dicho feba redir a Ibón que se tornaba loco con a falta de augua y tempero ta que treballen as abelletas. Pero ixo de a  sanmigalada ye un tiempo tamién cambeante y estiaño seca mui seca.
 Amás de o cambeo climatico y to ixo, se nos trestabillan as orellas con as noticias de que ban a fer una "macro granja" de tozinos en o termino de Buil. Concello de L´Ainsa, (Biello Sobrarbe). As "nuebas" ta os cuatro gatos que bebimos en o monte, cuasi siempre son tristes. ¡ Como se nos plena a boca con o desarrollo sostenible y a dibersidá ! pero que pronto no gosamos tartir debán de a falta de imaxinazión, d´entusiasmo y de prespetibas d´esdebenidero.
Si, si, ye triste que l´apaño de a carretera duerma en as arcas de no se sape ya, qué Aministración, que no baixe augua por Ena en todo o berano, ni en a fuente de o lugar en salga gota. Tamién  que a  despoblación, baya a fer que en diez años no bi- aiga  que dos u tres treballadórs en muitos lugárs, que se nos eche encima o monte sin saca-le probeito... y trayer  l´augua de a Zinca sea una fantasía esproporzionada por dezir bella cosa.
En o Biello Sobrarbe, cuna de una cultura de fa mil años. Se nos ha remataú l´ imaxinazión y l´entusiasmo que ye o mas intresán, todo o demas se compra y se bende. Y yo me niego a charrar mas  de rentabilidá, de puestos de treballo y de desarrollo.  M´ encarraño sola porque ye como ir ta o cuarto de un moribundo a organizar a fiesta gran. Tanto zinismo me tiene farta.




martes, 25 de julio de 2017

O BERANO RONDADOR

No sapemos como, pero o berano ye astí. Ye tiempo de trilla, de replega, de barafundias, fiestas, maitins con zierzo y tardes de tronada. 
O berano traye chen y cosas nuebas. Estiaño nos  ha traiú os 25 años de a Ronda de Boltaña. Ha siú como una tronada pero de mosica, de chen...de trobadas y de...alegría.
A yo as multitús  m´ acotolan. Y al biyer a Plaza de Boltaña o diya 23 cuasi m´espanto, pero ascape soniaba a son de   "tienes nombre de río, pequeña nazión"... agua del Pirineo que al mar no llegó"...
 O sol en a capeza, as fumeras de os churreros,os empuchóns...
yeran lamins  a o ritmo de O País Perdido, L´albaca u cualsiquiera atra canción,  que fan reposte ta os nuestros tozuelos y se transforman en trazas d´espresions de sentimientos, que han pasau  a ser  coleutibos.
Ta Boltaña he de baixar dende Silbes a estudiar...
Niña bonita levantaté, que raya l´alba por Gallisué...

Y asperando o diya en que al levantar la vista, veremos una tierra que ponga libertad... Muita felicidá ta la Ronda, ta os seguidórs y a os sobrarbenses, que han feito manecer ixa poesía.








martes, 28 de marzo de 2017

A COSIRAR AS ARNAS

En abril, y si saliban rayadas de sol fuerte, entre boiras, as abelletas jambraban. Yeras n´o güerto, charrando con una bezina, u echando una siesta n´una sombra y o rudio de un jambre, te feba alticamar.
Ye como una bola, aentro ba a reina u madre de l´arna,  y una barafundia  de abellas la rodian y buelan a gran belozidá. Si lo beis asina, no se pué parar, o millor apartase y espiar si las beis posase, que si ye una cosa maja de bier, y dimpués se puen replegar ta un arna.
Cuasi siempre sapen t´ande ban, ta otra casa; que si no les ne ponemos, se buscan.
Si son preparadas pa jambrar y pasa o de l´atro dia, que tornamos tal ibierno, diz que ya se paran y no lo fan. Anque o suyo istinto sea jambrar.
As trazas de cuidar as arnas an cambeaú como cuasi toz os quefers. O mio fillo diz que no se puede criar abelletas y dimpués ir a encorrelas cuan s´escapan, que bi-ha teunicas ta cambear ixo, sin estorbalas, y sin que te fayan aborrecer.
 A o mío pai,le paez que si no se replegan jambres, no durarán muito, pero se fia de os conozimientos de a chobentú. Toz os dias, cuan o zagal  marcha ta l´arnal le diz:  ¿bas a cosirar as arnas?.

lunes, 27 de marzo de 2017

MARZO MARZEA

He siú una miqueta atabalada con os quefers y a salú.  Por ixo debe ser que no m´apaño a fer una chiqueta charrada, cuento u falordia , dende fa  muchismo tiempo. Beigo que tornaz a entrar, que toz os diyas entra chen y me fa goyo, por ixo boy a bier si escribo cuasi toz os dias una miqueta.
  Torna la nieú a besitanos fuera d´ora y os zerulleros en flór s´esperrecan con o peso. Una cosa más de a primavera conzietera. O conzieto ye ixe, dimpués de calentar o sol, tornar a chelanos.
Si marzo no marzea, abril acantalea...
Pero marzo marzea, y si no que les ne digan a os que teneban que salir de casa de maitins o sabado y se trobón a nieú como si estasemos en o mas preto de l´ibierno.
de todas trazas, yo quiero desconchelar  as falordias, y tornar a escribir, como siempre, como agora, rechirar en o tozuelo y en a realidá de istas tierras montañesas.
Con ixas imachens cuento, que prou s´y bei.