Abside Iglesia Moriello de Sampietro

Abside Iglesia Moriello de Sampietro
Abside Iglesia Morillo de Sampietro

jueves, 14 de julio de 2016

NUNCA ASTÍ, SIEMPRE ASTÍ.

As entradas ta iste blog, s´ han disparaú com´un codete con a fiesta de Moriello. Grazias, porque paez que con ixo s´ha disparaú tamién l´intrés por o lugar, y anque o que s´ha perdiú no y torne, fa goyo saper a cantidá de chen que ha treballaú, treballa, y lo quiere. Pa yo, que ta toz os sitios que iba, me feban dezir tres u cuatro bezes o nombre de ande bebiba, me paez como si de momento s´encendese una luminaria que amuestra o lugar, ya espaldaú y desfeito, pero quiesto, siempre como cualcosa de yo, como un tresoro que pocos conozeban y encara  conocen. 
  No pasaba ni un solo dia, que no me pasase por o tozuelo os treserols royos, as luces d´Aspuña alla baixo... a Peña Montañesa en alto... dimpués de l´escamallo que m´eba de dar ta llegar ta casa, pero una bez allí se yera tan  bien... y con tan poca cosa...
 No me podeba puyar ni baixar toz os libros que precisaba pa ir ta a escuela, y os dicionarios se me clababan en as costillas. Tamién as tronadas me feban tremolar y as cazerías a laú de a pista, as sudadas por querer llegar antes de fese de noche... os chabalíns, que te daban un espanto...y una bez que una alica culebrera se tiró a replega-ne una, en una faixa denzima de a mia capeza, y por un inte m´esbarafundió asabelo.
Pero dimpués  me lo pasaba tan bien astí... feba atra bida, que muitas bezes no podeba compartir con naide, pero era solo de yo y aprendeba tantas cosas...Son tantos ricuerdos...Os cuentos de yayo, as forneadas  de mama,  os cudiaus de tía, o que sabeba yaya... Os crabitos os corderos os pollos y as gallinas (en libertá) y tantas y tantas cosas que anque he bibiú siempre en un lugar chicorrón, no he tornaú a bier...
A ulor de fumo de cortar as arnas, o tremoncillo de a Peña, o güena que sabeba l´augua de a fuente a Morera dimpués de traela por ixos caminos, de os guisos en a caserola de fierro, o pan a torta y o pastillo que saliba en ixe forno, os mios geranios y l´albaca, os mixinos y a perreta.
  Siempre me deziban que yo m´en teneba que ir de allí, que no yera sitio ta bebir y prou que fue berdá; a escuela, l´instituto, o treballo... os amigos... todo yera difuera, solo quedaba astí os sentimientos, os recuerdos y con os quiestos güelos un gran piazo de o mio corazón.