Abside Iglesia Moriello de Sampietro

Abside Iglesia Moriello de Sampietro
Abside Iglesia Morillo de Sampietro

jueves, 10 de febrero de 2022

A ROGELIO CALAVIA.

Astí ye a muerte acochada n´una pocha u garchola d´a bida. 
Triste diya o de perder un amigo, triste inte sin consuelo. Tristas parolas as zagueras, que no son traduzión, que sí son rabia, calibo de remeranzas, d' impotenzia, n´ista bida que remata en muerte. 
 
Escribe, Luisa, escribe, tú que sabes, en a biella fabla de os nuestros güelos. Me tiens que traduzir toz os escritos, tiens que fer un metodo, un dizionario, falordias, rilatos, no deixar que se tresbata una fabla.... proposito fantasmal, suenio goyoso, sin rematadura. Treballos y quefers cutianos nos fan redolar como n´o fondo d´una badina. Crepazas, trancas, malentíos... atochan a realidá  ta fenos ansiar surtir d´ixa, ta trobanos atra ñafra. 
 
El derecho a la pereza, La abolición del trabajo, La generación de la utopia, La casa de mi padre... escritos, leturas, encara alredor d´a  mia mesa d´escribir, prenzipios de charradas, rechiras de tozuelo, traduzións, carraña con toz y con tot.

Malas notizias  nos arriman ta ixe fin alomillor no tan lexano, no quiero pensar que isto remata, anque s´acotole ixa enerchía. Son os diyas que a bida se nos amuestra cruda, cuasi irreyal, cuasi de otri, solo l´atitú ha de  fe-nos fuertes. Ixa rasmia ye agora n´ atro puesto, quiero prexinar que n´os Treserols, n´a Peña Montañesa, n´a Espelunga... y en as acordanzas de todas as presonas quiestas.


  


No hay comentarios:

Publicar un comentario